Για να το τραβήξω στα άκρα με ένα απλοϊκό παράδειγμα φανταστείτε 30 κόμματα να συγκέντρωναν 2.9% στις εκλογές. Αυτό είναι το 87% των ψήφων, όμως κανένα από αυτά τα κόμματα δε θα έμπαινε στη Βουλή και το υπόλοιπο 13% θα έπαιρνε το 100% των εδρών. Δηλαδή αν ψηφίσω ένα κόμμα που δε θα συγκεντρώσει τουλάχιστον 3%, η ψήφος μου δε λαμβάνεται υπόψη. Τέλος οι λευκές ψήφοι δε λογίζονται ως έγκυρες και δεν χρησιμοποιούνται για τον υπολογισμό του εκλογικού μέτρου. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά οι λευκές ψήφοι δεν λαμβάνονται υπόψη.…και η αποχή;
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι λευκή και ψήφος σε κόμμα που δε θα λάβει 3% δεν έχει νόημα. Με τη μόνη διαφορά ότι η συμμετοχή στις εκλογές σημαίνει ότι αποδέχεσαι αυτό το παιχνίδι και τους κανόνες του. Αποδέχεσαι δηλαδή το διακοσμητικό ρόλο της Βουλής, καθώς επίσης και το στρεβλό τρόπο με τον οποίο αυτή εκλέγεται.
Κατά τη γνώμη μου η μόνη επιλογή που έχω για να δείξω την αντίδρασή μου σε αυτό είναι να μη συμμετάσχω. The only winning strategy is not to play που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες. Η πολιτική μου δράση δεν μπορεί να εξαντλείται στις εκλογές, πόσο μάλλον όταν αυτές δε μου δίνουν επιλογές που να έχουν νόημα.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω σε μία κοινωνία που η εξουσία της, με παρέκαμπτε πάντοτε όταν επρόκειτο να πάρει μία απόφαση για τη ζωή, τη δική μου. Το μοναδικό δικαίωμα που μου παρέχει είναι το να αποφασίσω ποιος θέλω να με κυβερνήσει. Έ, λοιπόν, αποφάσισα ότι δεν θέλω να με κυβερνά κανείς από αυτούς. Για άλλη μία φορά θα παρακάμψω εγώ το σύστημα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν μόνοι τους να αυτοκυβερνηθούν και να λύσουν τα προβλήματα μέσω της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Αυτό ίσως είναι ένα όνειρο για κάποιους, μια ουτοπία. Ακόμα όμως και όταν δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο δεν σημαίνει ότι πρέπει να το παρατήσεις. Αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να παρακάμψω αυτό το καραγκιοζιλίκι που ονομάζεται «εκλογές της μεταπολήστευσης». Κάποτε το έκανα γιατί ήμουν ηλίθιος και πίστευα ότι το να ασχολείσαι με την πολιτική ήταν χάσιμο χρόνου. Αυτό μου είχαν μάθει. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το κάνω επειδή έμαθα την άμεση δημοκρατία και έκτοτε πιστεύω σε αυτή. Θεωρώ ότι πριν από οποιεσδήποτε εκλογές προέχει το να ζητήσουμε να αλλάξει το Σύνταγμα. Αν η μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων αυτής εδώ της χώρας δεν πάει να ψηφήσει, ζητώντας ταυτόχρονα αλλαγή του Συντάγματος, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να σταθεί οποιαδήποτε κυβέρνηση έχοντας ως νομιμοποίηση τις ψήφους των λίγων κομματόσκυλων.
Γνωρίζω ότι η άποψή μου δεν έχει καμία βαρύτητα και ότι αυτό το κείμενο θα περάσει απαρατήρητο όπως και τόσα άλλα. Δεν ονομάζομαι Μάϊκλ Άλμπερτ, ούτε Νόαμ Τσόμσκι, ούτε Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ούτε τίποτε από αυτά. Αν είχα κάποιο από αυτά τα ονόματα, οι απόψεις μου θα εκλαμβάνονταν διαφορετικά. Όμως δεν γράφω το κείμενο για να πείσω και άλλους να μην πάνε να ψηφήσουν. Το γράφω για να έχω μία απόδειξη απέναντι στο παιδί μου πρώτα, στον εαυτό μου έπειτα αλλά και απέναντι σε όλους , ότι ακόμα και σε μία δύσκολη περίοδο για την κοινωνία και τους ανθρώπους της, αποφάσισα να παραμείνω πιστός στις αρχές και τα ιδεώδη της άμεσης δημοκρατίας, της μοναδικής δημοκρατίας. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που ζει από τη φτώχεια, την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που υποτίθεται ότι προστατεύει. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που έχει τον πόλεμο, την πείνα και τις δολοφονίες αθώων ανθρώπων ως βασικό μέσο ανάπτυξης και πλουτισμού μερικών προνομιούχων. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που επιτρέπει σε μερικές οικογένειες να εξουσιάζουν έναν ολόκληρο πληθυσμό. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που το μόνο που μου επιτρέπει είναι το να αποφασίζω ποιος θα αποφασίζει για μένα. Ένα σύστημα που με κοροϊδεύει, λέγοντάς μου ότι ενώ δεν καταλαβαίνω από πολιτική, μπορώ να καταλάβω ποιος καταλαβαίνει και…να τον ψηφίσω.
Όσο και αν φανεί παράξενο, μέσα μου εύχομαι να κάνω λάθος. Εύχομαι να κάνουν λάθος όλοι όσοι συνειδητά δεν θα πάνε να ψηφήσουν. Αυτό που επιζητώ, είναι η δημιουργία μιας αυτόνομης κοινωνίας. Αν κάτι τέτοιο μπορεί να έρθει μέσα από εκλογές, καλώς να ορίσει και θα το στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις. Ποτέ μου δεν διεκδίκησα το «αλάθητο» και ούτε έχω σκοπό να το κάνω. Ως τότε όμως, θα πορεύομαι έχοντας ως οδηγώ μου τη φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ιστορία του»
Αλέξιος Ντόνας