Όλοι όσοι γνωρίζουμε ελληνική ιστορία και αγαπούμε το έθνος μας κάθε χρόνο τέτοια εποχή με λύπη θυμόμαστε το τέλος της ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας μας. Η Αυτοκρατορία όμως την εποχή εκείνη βρισκόταν σε βαθιά παρακμή, ως συνέπεια της πρώτης Αλώσεως το 1204 και των εμφυλίων του 14 ου αιώνος. Ήλεγχε εδαφικά μόνο τη Βασιλεύουσα και το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου.

Η Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς απλά ξεκίνησε και «επισήμως» τη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Το μεγαλύτερο μέρος όμως του ελληνικού έθνους, από τη Κάτω Ιταλία ως τη Μέση Ανατολή και τη χερσόνησο της Ταυρίδος αλλά ακόμα και στη Χερσόνησο του Αίμου και τη Μικρά Ασία, βρισκόταν ήδη από πολλά χρόνια, ως και αιώνες, υπό το ζυγό Οθωμανών, Αράβων, Βενετσιάνων, Γενουατών, Γάλλων, Αραγωνέζων κλπ.

Επομένως η σκλαβιά για το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνισμού δε διήρκησε μόνο τέσσερις αιώνες. Ούτε φυσικά τελείωσε με την απελευθέρωση ενός πολύ μικρού μέρους το 1821. Ούτε έχει τελειώσει για όλους ακόμα. Η κρατική υπόσταση των Ελλήνων (με εξαίρεση για λίγα χρόνια ακόμα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας) δεν ήταν το πιο σημαντικό που χάθηκε όσον αφορά τη μελλοντική πολιτική ιστορία μας.

Το πιο σημαντικό που χάθηκε ήταν η Αυτοκρατορική - Κοσμοκρατορική νοοτροπία και κοσμοαντίληψη.

Ακόμα και ως φόρου υποτελείς στους Οθωμανούς, οι Αυτοκράτορες έφεραν τον τίτλο του Βασιλέα των Ρωμαίων. Ένας τίτλος που έφερε τη βαριά κληρονομιά ότι δικαιωματικά είμαστε οι κύριοι της Μεσογείου. Έτσι έβλεπαν οι Έλληνες τους εαυτούς τους και έτσι οι Έλληνες Αυτοκράτορες απαιτούσαν να τους θεωρούν οι βάρβαροι. Περασμένα μεγαλεία μεν από τότε ακόμα, αλλά παρακαταθήκη και υποχρέωση για μελλοντική επανάκαμψη στη κορυφή του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών.

Με την επανασύσταση του ελληνικού κράτους αυτή η αντίληψη είχε εν πολλοίς χαθεί. Ναι, είχαμε τη Μεγάλη Ιδέα όμως κοιτούσαμε πια με θαυμασμό του Ευρωπαίους.

Οι Έλληνες πολιτικοί μετά τον Καποδίστρια αποτελούσαν συχνά όργανα των ξένων. Εν αντιθέσει, το 1453 η εξ ίσου μικρή και πτωχευμένη Αυτοκρατορία είχε στο μισθολόγιό της ως πράκτορα τον Μέγα Βεζίρη των Οθωμανών και υπέθαλπε τον αδερφό και ανταγωνιστή για το θρόνο του Μωάμεθ. Δεν αποτελεί δικαιολογία δηλαδή το μικρό μέγεθος του νέου ελληνικού κράτους το ότι έπαψε να σκέπτεται και να πράττει ανεξάρτητα.

Ο πραγματικός λόγος που συνέβησαν τα παραπάνω στο νεοελληνικό κράτος είναι η απώλεια της Αυτοκρατορικής - Κοσμοκρατορικής παραδόσεως.

Η «συνήθεια» του ότι είμαστε καλύτεροι και του να κυριαρχούμε επί των άλλων λαών αντικαταστάθηκε μέσα από τους αιώνες δουλείας και της πλύσης εγκεφάλου ακόμα και από τα χείλη των πολιτικών μας ελίτ, με την κοινή αντίληψη περί ψωροκώσταινας και της μικράς και εντίμου Ελλάδος. Ωστόσο, η Μεγάλη Ιδέα φαίνεται ότι θα έφερνε ίσως την αλλαγή αυτής της νοοτροπίας στους πολιτικούς μας ηγέτες αν είχε πραγματοποιηθεί το 1922 και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος όπως φαίνεται από το ημερολόγιο του Ι. Μεταξά πραγματικά το ενστερνιζόταν.

Ερχόμενοι στο σήμερα, απόρροια και αυτής της απώλειας είναι όπως είπαμε η νοοτροπία του σημερινού ελληνικού κράτους. Χωρίς δικούς του στόχους, άγεται και φέρεται από εξωελλαδικούς παράγοντες που δεν ενδιαφέρονται ασφαλώς για τα Ελληνικά συμφέροντα. Αντίθετα, παρατηρούμε με θλίψη άλλα Ευρωπαϊκά και Μεσογειακά κράτη του ιδίου με μας μεγέθους να έχουν δική τους ανεξάρτητη πολιτική, δικούς τους στρατηγικούς στόχους, να διαμορφώνουν τις εξελίξεις προς όφελός τους και εν τέλει να επιβάλλονται και να επικρατούν πολυπληθέστερων αντιπάλων τους.

Πληροφοριακά Στοιχεία

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 29 Μαΐου 2020

Η τουρκική επιθετικότητα έχει αλλάξει ποιοτικά την έννοια της τουρκικής απειλής για την ελληνική εθνική ασφάλεια, αλλά δεν έχει αλλάξει το αντίστοιχο δόγμα της Αθήνας, γεγονός που συνιστά ειδοποιό διαφορά στη σύγκριση.

Τα σημάδια είναι πολλά και πυκνά για να τα αγνοήσουμε.

Στη Κύπρο, η Άγκυρα εκμεταλλευόμενη το διχασμό των Κυπρίων και την πρόσκληση από τον ανθενωτικό Μακάριο να επέμβει στο νησί, αφού κατέλαβε το 38% της νήσου, αφού διεκδικεί πλέον και το υπόλοιπο, άρχισε παράνομες σεισμικές έρευνες. Στη συνέχεια στη κυπριακή ΑΟΖ, πραγματοποίησε παράνομη γεώτρηση σε θαλάσσια περιοχή που δεν είχε παραχωρηθεί προς εκμετάλλευση και τέλος πραγματοποιεί γεωτρήσεις και σε θαλάσσια οικόπεδα παραχωρημένα σε ιδιωτικές πετρελαϊκές εταιρείες.

Η Τουρκία μετά την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, καλόμαθε από την σχεδόν αναίμακτη κατάκτηση του 38 % του νησιού και αναθαρρημένη από το ότι διεκδικεί και τον πλήρη έλεγχο του, συνεχίζει την επεκτατική τακτική των στρατιωτικών εισβολών σε γειτονικές χώρες, αφού τις εγκαινίασε άκοπα και με διεθνή στήριξη το 1974.

Έτσι, η Τουρκία, στο όνομα της προάσπισης της ασφάλειας της από το κουρδικό κίνημα της Συρίας, έχει εισβάλλει στρατιωτικά και παράνομα στη Συρία, έχει επιβάλλει γραμμή ασφαλείας πλάτους 15-30 χιλιομέτρων εντός της χώρας αυτής, κατά μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων, κατέχει μεγάλο μέρος της συριακής επαρχίας Ιντλίμπ στο βορειοδυτικό της μέρος, συνεργάζεται με μισθοφόρους και τζιχαντιστές για να τρομοκρατεί στην περιοχή, ενώ κατά το πρότυπο της Κύπρου, εποικίζει τα κατεχόμενα συριακά εδάφη με πιστό στο τουρκικό καθεστώς πληθυσμό.

Την ίδια ώρα η Τουρκία του Ερντογάν έχει εισβάλλει και στη Λιβύη και στηρίζει στρατιωτικά με τουρκικό στρατιωτικό προσωπικό, Σύρους μισθοφόρους, τζιχαντιστές και οπλικά συστήματα, το καθεστώς ανδρεικέλων της Τρίπολης υπό τον Σάρατζ, το οποίο αναγνωρίζεται ως νόμιμη, τάχα, κυβέρνηση της Λιβύης από μια “διεθνή κοινότητα”.

Η Τουρκία επιδιώκει να μετατρέψει σε προτεκτοράτο της τη Λιβύη και σε κεντρικό εργαλείο για την ανασύσταση του νέου Χαλιφάτου της Βόρειας Αφρικής υπό την αιγίδα των “Αδελφών Μουσουλμάνων”. Και κυρίως επιδιώκει μέσω της Λιβύης και του παράνομου Τουρκολυβικού Μνημονίου που συνομολόγησε μαζί της να διαμορφώσει ένα θαλάσσιο τείχος που θα υφαρπάξει τα θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε Κρήτη και Δωδεκάνησα και θα μετατρέψει την Ανατολική Μεσόγειο σε τουρκική λίμνη, εξαφανίζοντας και καταπατώντας και τα θαλάσσια δικαιώματα της Κύπρου.

Η κλιμάκωση αυτή κατέστη δυνατή, ακριβώς επειδή όλο αυτό το διάστημα, κανείς δεν ήγειρε εμπόδια, κανείς δεν προσπάθησε να οργανώσει ένα συντονισμένο, αξιόπιστο και αξιόμαχο αγώνα εναντίον της, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει ανάλογα μέσα για να σταματήσουν την τουρκική επεκτατική αυθαιρεσία. Κάποιες διπλωματικές αντιδράσεις και ορισμένες ανώδυνες κυρώσεις της ΕΕ δεν ήταν ικανές να αναχαιτίσουν τον Ερντογάν.

Όσο, λοιπόν θα είμαστε καθηλωμένοι στο διπλωματικό επίπεδο, ο Ερντογάν, χρησιμοποιώντας το στρατιωτικό εργαλείο, κερδίζει πόντους, δημιουργώντας τετελεσμένα. Η αλυσίδα μετράει ήδη αρκετούς κρίκους.

Η αποφασιστικότητά του Τούρκου προέδρου να μιλάει με πράξεις, χρησιμοποιώντας και το στρατιωτικό εργαλείο, και όχι μόνο με λόγια, είναι αυτό που του δίνει τακτικό πλεονέκτημα έναντι όλων.Την κουρδική ανταρσία έστω και με μικρές απώλειες κατάφερε να τους αδρανοποιήσει, τουλάχιστον προς το παρόν. Στη βόρεια Συρία έχει εδραιώσει τρεις ζώνες κατοχής. Στη δε Λιβύη κατάφερε να ανατρέψει το Διεθνές Δίκαιο και να ορίσει όρια ΑΟΖ και με την αποστολή όπλων και τζιχαντιστών να σταθεροποιήσει την υπό κατάρρευση φιλοτουρκική κυβέρνηση της Τρίπολης.

Η τουρκική επιθετικότητα στο ελλαδοτουρκικό μέτωπο τους τελευταίους μήνες έχει λάβει χώρα μία ποιοτική κλιμάκωση. Τα γεγονότα στον Έβρο ήταν μία υβριδική τουρκική επίθεση εναντίον της Ελλάδας.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν χρησιμοποίησε σαν όπλα μετανάστες δεν αλλάζει την ουσία. Οι εν λόγω μετανάστες, άλλωστε, δεν προσπαθούσαν να τρυπώσουν στην ελληνική επικράτεια, χωρίς να τους εντοπίσουν. Άνοιξαν ένα ιδιότυπο πόλεμο, επιτιθέμενοι με πέτρες, αλλά και με δακρυγόνα εναντίον των Ελλήνων συνοριοφυλάκων, υποστηριζόμενοι ανοικτά και ενεργά από την τουρκική στρατοχωροφυλακή, η οποία σε πολλές περιπτώσεις ενεπλάκη η ίδια σ' αυτές τις επιθέσεις. Το γεγονός ότι η κατάσταση έχει υπερβεί το όριο φαίνεται πολύ καθαρά όταν Τούρκοι στρατοχωροφύλακες πυροβολούν εν ψυχρώ εναντίον Ελλήνων συνοριοφυλάκων και Γερμανών της FRONTEX. Η αποτυχία της υβριδικής επίθεσης στον Έβρο δεν πτόησε το καθεστώς Ερντογάν. Ο υπουργός Εσωτερικών Σοϊλού δήλωσε ξεκάθαρα πως η επίθεση θα επαναληφθεί, ενώ είχαμε αλλεπάλληλες απόπειρες να πλημμυρίσουν με μετανάστες τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι οι Τούρκοι έστειλαν συνειδητά πλοιάριο με μολυσμένους από τον κορονοϊό μετανάστες. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ιδιότυπη πράξη βιολογικού πολέμου.

Μπορεί η επίσημη ελληνική ρητορική να κάνει λόγο για αποτρεπτική στρατηγική, αλλά στην πραγματικότητα το δόγμα της Αθήνας –εδώ και πολλά χρόνια – είναι αυτό που δεν ομολογεί, αλλά εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια: "Δεν κάνουμε τίποτα που μπορεί να προκαλέσει τουρκική αντίδραση, ούτε καν τα αυτονόητα". Για να το πούμε απλά και καθαρά "προς Θεού μην ερεθίσουμε το θηρίο".

Μονοδιάστατη άμυνα, λοιπόν, χωρίς μάλιστα να είναι σαφές και μέχρι που μπορεί να φθάσει η άμυνα, εάν ο Ερντογάν κλιμακώσει τις επεκτατικές επιθέσεις του. Το προαναφερθέν δόγμα εξηγεί γιατί η Αθήνα δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, ούτε καν στις περιοχές που είναι μακριά από την Τουρκία, γιατί δεν κλείνει τους κόλπους με ευθείες γραμμές βάσης, γιατί δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ, γιατί δεν καταθέτει συντεταγμένες. γιατί δεν οριοθετεί ΑΟΖ με την Κύπρο. Αρνείται πεισματικά να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο, αρνείται να αντιμετωπίσει στρατιωτικά την Τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα στα Ιμια, τις Γκρίζες ζώνες, την παραβίαση του F.I.R.Αθηνών, του Εθνικού Εναερίου Χώρου, της Εθνικής Κυριαρχίας μας και των Κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Το δόγμα αυτό εξέφρασε –με άλλα λόγια– ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών σε συνέντευξή του (Real FM 6-5-2020), δηλώνοντας ότι η Ελλάδα δεν θα ακολουθήσει την Τουρκία στην κλιμάκωση. «Δεν πρόκειται να πάμε σε στρατιωτικοποίηση της κρίσης με την Τουρκία. Είναι η παγίδα, την οποία η Τουρκία στήνει για την Ελλάδα: να περάσουμε από το στάδιο του δικαίου στο στάδιο των ενεργειών αυτής τη μορφής. Η στρατιωτικοποίηση των διαφορών με την Τουρκία δεν θα οδηγήσει σε επίλυση, θα οδηγήσει σε επιδείνωση».

Προφανώς, η Ελλάδα δεν πρέπει να στρατιωτικοποιήσει τα ελληνοτουρκικά προβλήματα. Τι θα πράξει, όμως, εάν η Τουρκία πάρει αυτόν τον δρόμο; Συγκεκριμένα, τι θα πράξει εάν τουρκικό ερευνητικό σκάφος πραγματοποιήσει σεισμικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, συνοδευόμενο από φρεγάτες; Τι θα πράξει ευρύτερα εάν η Τουρκία εμπράκτως παραβιάσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα όπως έκανε πριν 3 μήνες εντός ελληνικής Υφαλοκρηπίδος μεταξύ Κρήτης και Κυπρου ;

Ο Δένδιας επαναλαμβάνει ότι «η Ελλάδα διατηρεί όλα τα δικαιώματα προάσπισης του εθνικού της χώρου». Αυτή η δήλωση, ωστόσο, είναι όχι μόνο γενική, αλλά και μισή αλήθεια. Το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, που βεβαίως δεν γίνονται από λάθος. Τα διαβήματα (εάν γίνονται ακόμα και δεν έχουμε βαρεθεί να τα κάνουμε πια!) και οι αναχαιτίσεις δεν εμποδίζουν τους Τούρκους να συνεχίζουν τις συστηματικές προκλήσεις τους, χωρίς να πληρώνουν το παραμικρό κόστος,πλέον πάνω από το Αιγαίο πετούν περισσότερα Τούρκικα από Ελληνικά πολεμικά.

Η μονοδιάστατη αμυντική στρατηγική της Αθήνας κατευνάζει ή παροξύνει την τουρκική επιθετικότητα; Την απάντηση δίνουν τα γεγονότα, αλλά και ο ίδιος ο Δένδιας, ομολογώντας ότι η Άγκυρα συνεχώς κλιμακώνει. Τα μικρά τουρκικά τετελεσμένα ενισχύουν την εκτίμηση της τουρκικής πλευράς πως όσο πιέζει τόσο θα κερδίζει πόντους στον ιδιότυπο αυτό "πόλεμο θέσεων", στριμώχνοντας ολοένα και περισσότερο την Ελλάδα.

Η κατάσταση αυτή όχι μόνο εξασφαλίζει στον Ερντογάν την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά και του τροφοδοτεί την αλαζονεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται σαν χείμαρρος, που δεν είναι σίγουρο πως ξέρει πότε να σταματήσει. Είναι ακριβώς αυτό που έχει αλλάξει ποιοτικά τον χαρακτήρα της τουρκικής απειλής και ως εκ τούτου θέτει επί τάπητος το κρίσιμο ερώτημα, εάν ο Ερντογάν το πάει για σύγκρουση, ακόμα και στις συνθήκες πανδημίας.

Τραγικό είναι ότι η κατεστημένη Ελλάδα, της οποίας η Τουρκία αμφισβητεί το μισό Αιγαίο, πλήθος από τα νησιά του και θέλει στην ουσία να μετατρέψει ότι απομείνει από τη χώρα μας σε τουρκικό δορυφόρο, όχι μόνο δεν προβάλει αντίσταση στα τουρκικά επεκτατικά σχέδια στην περιοχή αλλά αντιθέτως τα ανέχεται και τα στηρίζει, αν δεν τα χειροκροτεί και από πάνω.

Με απορία και αγανάκτηση βλέπουμε ότι η Ελλάδα από το 2012 έχει διακόψει αναιτιολόγητα τις επωφελέστατες διπλωματικές σχέσεις της με την Συρία και την κυβέρνησή της. Και τις έχει διακόψει όχι τόσο γιατί πιέστηκε από τις ΗΠΑ και τα δυτικά κέντρα αλλά, κυρίως, γιατί έσπευσε η ίδια, χωρίς καν να της ζητηθεί επιμόνως, να δώσει εξετάσεις καλής διαγωγής και αφοσίωσης στις δυτικές επιδιώξεις για την πτώση της κυβέρνησης Άσαντ και τον έλεγχο της συριακής επικράτειας. Ακόμα χειρότερα, η Ελλάδα όχι μόνο διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Συρία, την ώρα που αυτή υφίσταται βάρβαρη τουρκική εισβολή αλλά και συντάσσεται με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τις Βρυξέλλες, οι οποίες υποστηρίζουν πλήρως, στο όνομα της αναχαίτισης της ρωσικής επιρροής, την εισβολή, κατοχή και επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας στη Συρία.

Πολύ πιο άμεσα επώδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα είναι η στάση της Ελλάδας απέναντι στις εξελίξεις στη Λιβύη. Οι κυβερνήσεις στη χώρα μας συνεχίζουν απτόητες, παρά την παράνομη υπογραφή του Τουρκολυβικού Μνημονίου, να αναγνωρίζουν ως κυβέρνηση της Λιβύης την κυβέρνηση Σάρατζ, η οποία οφείλει την ύπαρξή της μόνο και μόνο στην υποστήριξη της Τουρκίας και την δουλική υποταγή στα σχέδια της. Και συνεχίζει να αναγνωρίζει η Ελλάδα την κυβέρνηση Σάρατζ, παρόλο που, επιπλέον, η τελευταία ελέγχει ένα πολύ μικρό μέρος της Λιβύης και δεν αποδέχεται δημοκρατικές, ειρηνευτικές προτάσεις που θα επιτρέψουν στο λαό της Λιβύης να εκφράσει ανεπηρέαστα με ελεύθερες εκλογές τη βούλησή του και να αναδείξει ο ίδιος την κυβέρνησή του, διαμορφώνοντας παράλληλα το Σύνταγμα της χώρας του.

Είναι θλιβερό ότι η Ελλάδα με αυτή τη στάση της ενισχύει ντροπιαστικά τον εκτός πάσης διεθνούς νομιμότητας επεκτατισμό της Τουρκίας στην περιοχή και υποσκάπτει η ίδια την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Δείχνει, ακόμα, με αυτόν τον τρόπο, μια φοβική στάση αδυναμίας προς την Τουρκία. Αδυναμίας να υπερασπίσει αυτά που νομίμως της ανήκουν, ενώ γυρίζει την πλάτη της προς τις λιβυκές δυνάμεις του Χαλίφα Χαφτάρ και του Ακίλα Σάλεχ, οι οποίες βρίσκονται απέναντι στις τουρκικές κατοχικές βλέψεις της πατρίδας τους, καταγγέλλουν το Τουρκολυβικό Σύμφωνο και τείνουν χείρα φιλίας προς την πατρίδα μας.

Το ερώτημα που αυτόματα ανακύπτει από όλα τα παραπάνω είναι απλό: μήπως τα υποτελή, ανεύθυνα και φοβικά οικονομικά και πολιτικά κατεστημένα στην Αθήνα είναι έτοιμα, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αποδεχθούν ως μοιραία μια δεύτερη εθνική τραγωδία τύπου Κύπρου; Μήπως όλα αυτά τα εξωφρενικά και πρωτοφανή τα οποία ζούμε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι απλώς η προετοιμασία εδάφους για δραματικές εθνικές εξελίξεις;

Πληροφοριακά Στοιχεία

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 09 Μαΐου 2020

Παράνομη ή και νόμιμη μετανάστευση...Κάν' το όπως τα Εμιράτα...Εχει χυθεί πολύ μελάνι τόσο από αγνούς πατριώτες όσο και από ιδεοληπτικούς των «Κοινωνικών Θεωριών», για το μεγάλο ζήτημα της ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ μετανάστευσης που ταλαιπωρεί την κοινωνία και τις Κρατικές Δομές τα τελευταία ΠΟΛΛΑ χρόνια. Η παρούσα παρέμβαση δεν έχει στόχο να υπερθεματίσει επί καμίας άποψης, δεδομένου ότι όλα τα επιχειρήματα έχουν αποτυπωθεί και κάθε σώφρων και νοήμων Ελληνας οφείλει να έχει σχηματίσει άποψη κατά τρόπο ρεαλιστικό και όχι συναισθηματικό ή ιδεοληπτικό.

Για μία εναλλακτική, αληθινά Εθνική και κοινωνικά βιώσιμη νέα μεταναστευτική Πολιτική, θα χρησιμοποιηθεί το παράδειγμα του Κράτους των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, στο οποίο διαμένω και δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά τα τελευταία δύο έτη.

Τι συμβαίνει λοιπόν στα ΗΑΕ;

Τα ΗΑΕ αποτελούν ένα νεαρό ομόσπονδο κράτος το οποίο προέκυψε το 1971, από την ένωση 7 Εμιράτων της περιοχής, με τα 2 ισχυρότερα να είναι αυτά του Αμπού Ντάμπι (πρωτεύουσα) και του Ντουμπάι (μεγαλύτερη πόλη). Το Πολίτευμα είναι αυτό της Συνταγματικής Μοναρχίας (χωρίς κοινοβούλιο). Με τον πληθυσμό να ανέρχεται περίπου στα 10 εκατομμύρια κατοίκους, είναι αξιοσημείωτο ότι οι αραβικής καταγωγής γηγενείς, οι λεγόμενοι Εμιράτι, αποτελούν μόνο το 12%...! Το υπόλοιπο μοιράζεται κατά σειρά ανάμεσα σε Ινδούς, Πακιστανούς, Μπαγκλαντές, Φιλιππινέζους, Ιρανούς, Αιγύπτιους, Νεπαλέζους κ.α. όπως αποτυπώνεται στο σχετικό γράφημα. 

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι Εμιράτι αποτελούν πληθυσμιακή μειονότητα στην ίδια τους την χώρα, έχουν καταφέρει με έξυπνες αλλά και πατριωτικές πολιτικές να κρατήσουν την πρωτοκαθεδρία στην πατρίδα τους.

Έχοντας ανακηρύξει το έτος 2019 ως έτος ανεκτικότητας (Year of tolerance), τα ΗΑΕ βασίζουν ουσιαστικά την λειτουργία της οικονομίας τους στην αρμονική συμβίωση του μεγάλου αριθμού μεταναστών, αντιμετωπίζοντας αυστηρά κάθε κρούσμα ρατσισμού ή γκετοποίησης από οποιαδήποτε εθνοτική ομάδα. Οι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι να απολαύσουν τα αγαθά μίας από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου. Ωστόσο, είναι κατανοητό από όλους ότι βρίσκονται στην χώρα υπό αυστηρές προϋποθέσεις και προσωρινά, ενώ κυρίαρχη εθνοτική ομάδα είναι οι γηγενείς. Οι τελευταίοι, απολαμβάνουν συγκεκριμένες πρόνοιες του Κράτους κατ' αποκλειστικότητα, όπως περίθαλψη, επιδόματα, παιδεία, σύνταξη, χαμηλότοκα δάνεια, εκπτώσεις σε λογαριασμούς κοινής ωφέλειας κ.α

Οι Εμιράτι υπό την ηγεσία φωτισμένων ηγετών (βασιλική οικογένεια), κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα κράτος πρότυπο σε όλους τους τομείς.

Με απλά λόγια, όποιος επισκέπτεται τα ΗΑΕ, εντυπωσιάζεται από την τάξη, την πειθαρχία, την καθαριότητα, τις υπηρεσίες, την ασφάλεια, την ευμάρεια, αλλά κυρίως την αρμονία με την οποία συμβιώνουν οι διαφορετικές εθνότητες, υπό συνθήκες αυτάρκειας και ικανοποίησης. Ωστόσο, όλα αυτά έγιναν στη βάση ενός αυστηρού θεσμικού πλαισίου, το οποίο επέτρεψε στους Εμιράτι να παραμείνουν κυρίαρχοι και ιδιοκτήτες της Πατρίδας τους.

Οι βασικές πτυχές της μεταναστευτικής και κατ' επέκταση κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής των ΗΑΕ σκιαγραφούνται ως εξής:

- Παράνομη είσοδος στην χώρα επιβάλλει φυλάκιση και απέλαση χωρίς δικαίωμα επιστροφής έστω και νόμιμα. Tέλος...!

- Επίδοξοι μετανάστες οι οποίοι φτάνουν στα ΗΑΕ με τουριστική βίζα, εφόσον προσπαθήσουν να παρατείνουν την διαμονή τους, εντοπίζονται και απελαύνονται με την λήξη της βίζας, χωρίς δικαίωμα επιστροφής στην χώρα.

- Προκειμένου να εργαστεί κάποιος στα ΗΑΕ, οφείλει να έχει βρει εργασία διαδικτυακά ή με άλλο μέσο ΠΡΙΝ την άφιξή του. Είναι ευθύνη του εργοδότη που θα τον καλέσει να πληρώσει και να εξασφαλίσει την προσωρινή άδεια εισόδου (entry visa).

- Ο μετανάστης, μετά την είσοδό του, υποβάλλεται σε υγειονομικές εξετάσεις και εφόσον κριθεί κατάλληλος, ο εργοδότης πληρώνει εκ νέου και εξασφαλίζει μόνιμη άδεια παραμονής (permanent visa).

- Η άδεια παραμονής ισχύει για 2 χρόνια και ανανεώνεται μόνο στην περίπτωση που ο μετανάστης έχει επιδείξει καλή συμπεριφορά. Συνεπώς, εάν κάποιος εργαστεί στα ΗΑΕ για 30 χρόνια, θα πρέπει να έχει ανανεώσει την άδεια παραμονής 15 φορές.

- Σε περίπτωση σοβαρού παραπτώματος, η άδεια ανακαλείται και ο μετανάστης απελαύνεται (ενδεχομένως να προηγηθεί και φυλάκιση). Εάν ο εργοδότης απολύσει τον εργαζόμενο, ανακαλείται η άδεια παραμονής (sponsorship) και ο μετανάστης έχει ένα μήνα να βρει νέο εργοδότη ή αλλιώς εγκαταλείπει τη χώρα.

- Υπεύθυνος για την υγειονομική περίθαλψη του μετανάστη είναι ο εργοδότης, ό οποίος πριν την άδεια παραμονής οφείλει να του έχει εξασφαλίσει ιδιωτική ασφάλιση.

- Κανένας μετανάστης δεν δικαιούται υγειονομικής δωρεάν περίθαλψης από το Κράτος, ενώ υπάρχουν νοσοκομεία στα οποία η πρόσβαση είναι αποκλειστικά για Εμιράτι.

- Δεν παρέχεται δικαίωμα σύνταξης από το Κράτος όσα χρόνια και αν εργαστεί κάποιος, δεδομένου ότι σύνταξη και επιδόματα δικαιούνται μόνο οι γηγενείς.

- Η αγορά κατοικίας από ξένους επιτρέπεται μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές, χωρίς να τους παραχωρείται πλήρης κυριότητα. Κάθε μορφής ιδιοκτησία από ξένους, στην ουσία υπενοικιάζεται για 99 χρόνια, περίοδο μετά την οποία επιστρέφει στην αποκλειστική κυριότητα του Κράτους.

- Η ίδρυση οποιασδήποτε μορφής επιχείρησης από ξένους (expats), επιτρέπεται μόνο σε μικρές και ορισμένες από το κράτος περιοχές, οι οποίες έχουν καθεστώς ελεύθερης οικονομικής ζώνης. Στο υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας κανείς ξένος (expat) δεν δύναται να είναι ιδιοκτήτης επιχείρησης, αλλά οφείλει να συνεταιριστεί με γηγενή (emirati) ο οποίος θα κατέχει τουλάχιστον το 51%. Σε πολλές περιπτώσεις ο ενδιαφερόμενος επενδυτής καταβάλει ολόκληρο το κεφάλαιο και αναγκάζεται να παραχωρήσει (δωρεάν!) το πλειοψηφικό πακέτο σε Εμιράτι, οι οποίοι κατ' αυτόν τον τρόπο διατηρούν τις ιδιοκτησίες και τα σκήπτρα της οικονομίας (αφεντικά στον τόπο τους πιο λαϊκά).

- Υπάρχει μία αυστηρότατη πολιτική παραχώρησης υπηκοότητας (citizenship) η οποία ουσιαστικά αποκλείει την απόδοσή της σε αλλογενείς. Aν και δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί, είναι χαρακτηριστικό ότι μπορεί κάποιος να υποβάλλει αίτηση έπειτα από 30 χρόνια νομοταγούς παραμονής χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι θα του αποδοθεί οπωσδήποτε! Επίσης, παιδιά ξένων που γεννιούνται στην χώρα δεν παίρνουν την υπηκοότητα των ΗΑΕ, αλλά αυτή των γονιών τους. Ακόμη και για τα παιδιά μεικτών γάμων, υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στην περίπτωση που η μητέρα δεν είναι Εμιράτι.

Αντιπαραβάλλοντας την κατάσταση στην Ελλάδα, οι όροι «Ιθαγένεια» και «Υπηκοότητα» παράγουν διαφορετική νομολογία απ' ό,τι η ετυμολογία τους επιτάσσει, βαφτίζοντας με το ζόρι «συγγενείς» μας ανθρώπους που δεν διακρίνονται για «το ομόηθες, το ομόθρησκον, το ομόαιμο και το ομόγλωσσον».

Εάν η θνήσκουσα οικονομία μας πραγματικά απαιτεί εργατικά χέρια, αυτά θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτα υπό αυστηρές προϋποθέσεις και για ορισμένο χρονικό διάστημα. Υπό αυτό το πρίσμα χάνει κάθε νόημα οποιαδήποτε πολιτική «ενσωμάτωσης» ή «αφομοίωσης». Ο κάθε καλοπροαίρετος μετανάστης θα μπορούσε να απολαύσει τα αγαθά της ελληνικής οικονομίας (!) κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου και εφόσον υπάρχει απαίτηση, παίρνοντας ως προίκα του κατά την επιστροφή του στην πατρίδα του, τις αρετές του ελληνικού πολιτισμού με τον οποίο θα τον έχουμε ως κοινωνία μπολιάσει. Διαφορετικά είναι σαν να λέγεται ότι όσοι εργαζόμαστε και διαβιούμε για παράδειγμα σε αραβικές χώρες ή στην Κίνα, πρέπει να γίνουμε οπωσδήποτε Αραβες ή Κινέζοι, αφομοιούμενοι και αλλάζοντας τα Πιστεύω μας. Σκέψεις και συμπεράσματα δικά σας…Υ.Γ. Το ζήτημα του ορισμού έχει επιλυθεί από πιο ειδικούς. «Μετά την πρώτη ασφαλή χώρα εισόδου (Τουρκία), κανείς δεν ορίζεται πρόσφυγας αλλά μόνο παράνομος μετανάστης».

Στέφανος Καραβίδας

* Ο Στέφανος Καραβίδας είναι επισμηναγός εα, πρώην ιπτάμενος της 335Μ της 116ΠΜ και ιδρυτικό μέλος των FLYING LIBRARIANS. Τα τελευταία 2 χρόνια διαμένει μόνιμα και δραστηριοποιείται επαγγελματικά στα ΗΑΕ.

Πληροφοριακά Στοιχεία

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 24 Απριλίου 2020

Στη σύγχρονη επιστημολογία η κυρίαρχη αντίληψη είναι πως το status μιας πεποίθησης εξαρτάται από τις συνθήκες υπό τις οποίες αποκτάται. Αναλύοντάς το αυτό, κάθε γνώση και η πεποίθηση που αποκτάται επ’ αυτής δεν διαθέτει πάντα κανονιστικό πλαίσιο, αλλά διαλαμβάνεται ως ιδιαίτερο γεγονός που σχετίζεται και με μη αμιγείς γνωστικές προϋποθέσεις. Γι’ αυτό το λόγο, η επιστημονική γνώση αποτελεί αναγκαία, αλλά όχι πάντα επαρκή συνθήκη παγίωσης μιας ολοκληρωμένης πεποίθησης.

Για παράδειγμα: Είναι φανερό ότι η παγκόσμια ιατρική κοινότητα δεν διαθέτει, αυτή τη στιγμή, κάποια στέρεη επιστημονική βεβαιότητα για τον κορωνοϊό. Θα παρατηρήσατε ότι και στα καθ’ ημάς ο κ. Τσιόδρας πολλές φορές παραδέχεται αυτή την έλλειψη βεβαιότητας, έστω και με συγκαλυμμένο τρόπο. Χρησιμοποιεί πολύ συχνά εκφράσεις όπως «δεν νομίζω», «δεν το γνωρίζω αυτό», «δεν είμαστε σίγουροι», «το εξετάζουμε». Η εκπεφρασμένη αυτή επιστημονική αβεβαιότητα για το ζήτημα προβληματίζει όσους από εμάς διαθέτουμε επιστημονικό υπόβαθρο, ακόμα και σε άλλες επιστήμες, τελείως διαφορετικές από την Ιατρική, κυρίως διότι στην επιστήμη, παρότι δεν υφίστανται δόγματα, είμαστε συνηθισμένοι σε διατύπωση θεμελιωδών βεβαιοτήτων.

Παρόλα αυτά, διαπιστώνεται ότι η πολιτική ηγεσία βασίζεται στην ιδιότητα του κ. Τσιόδρα (όπως αντίστοιχα πράττουν σχεδόν όλες οι πολιτικές ηγεσίες παγκοσμίως αυτή τη στιγμή) για να αποφασίσει και να εφαρμόσει πολιτικού τύπου μέτρα. Πώς, όμως αποφασίζονται τα μέτρα αυτά, από τη στιγμή που οι καθ’ ύλην ειδήμονες και αρμόδιοι, δεδηλωμένα δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα τα πάντα για την αιτία που προκαλούν αυτά τα μέτρα;

Πρόκειται για συνήθης πρακτική στην πολιτική σκηνή παγκοσμίως. Η χρήση τεχνοκρατών ως συμβούλων θεωρείται, δικαίως, ως ασφαλής δικλείδα στη λήψη αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών, καθώς οι ειδήμονες αυτοί προσφέρουν την αναγκαία πληροφόρηση για ένα ευρύ πεδίο θεμάτων, έτσι ώστε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να αποφασίζει όχι στα τυφλά, αλλά βάσει αυτής της πληροφόρησης. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η ιδιότητα των ειδημόνων από μόνη της θεωρείται όχι μόνο αναγκαία, αλλά και επαρκής συνθήκη για να παρθούν πολιτικά μέτρα. Για παράδειγμα, η ιδιότητα του κ. Τσιόδρα ως του κορυφαίου λοιμωξιολόγου στη χώρα μας, θεωρείται τόσο αναγκαία, όσο και επαρκής συνθήκη για πολιτικές αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Τσιόδρας, όπως και όλοι οι ομόλογοί του παγκοσμίως, χαρακτηρίζονται αυτή τη στιγμή από μια επιστημονική αβεβαιότητα τόσο ως προς την πραγματική έκταση του προβλήματος, όσο και ως προς την αξιολόγηση των τρόπων αντιμετώπισής του.

Πολύ απλά: δεν είναι η επιστημονική γνώση του κ. Τσιόδρα αυτή που επιβάλλει τα μέτρα, αλλά η πεποίθηση της κυβέρνησης (ενδεχομένως και του ίδιου του κ. Τσιόδρα) ότι επίκειται, εξ αιτίας του κορωνοϊού, πιθανή γρήγορη κατάρρευση του υγειονομικού μας συστήματος, λόγω των ελλείψεων που έχει. Η κατάρρευση αυτή θα οδηγούσε κατά πάσα πιθανότητα σε πολιτική κρίση. Ο κ. Τσιόδρας λειτουργεί ως ο σύμβουλος – ανάχωμα, η ιδιότητα του οποίου, έτσι κι αλλιώς, δεν αμφισβητείται, όπως δεν αμφισβητείται η εξαιρετική του κατάρτιση στον τομέα της λοιμωξιολογίας. Λειτουργεί, λοιπόν ως «εικόνα» της κυβέρνησης προς αιτιολόγηση των μέτρων. Μάλιστα, όσο τα μέτρα θεωρούνται επιτυχημένα, τόσο αυτή η "εικόνα" θα ενισχύεται.

Με βάση τα παραπάνω, γίνεται ιδιαίτερα εμφανές όσο περνά ο καιρός, ότι απαντήσεις σίγουρες δεν διαθέτει κανείς, ούτε καν ο κ. Τσιόδρας. Είναι επίσης εμφανές ότι το παγκόσμιο lockdown που παγιώθηκε ως πρακτική δεν συνιστά ιατρική αντιμετώπιση, αλλά πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος. Η αμιγώς ιατρική του αντιμετώπιση (εμβόλιο, φάρμακο κλπ) ακόμα δεν έχει διαφανεί. Επιπλέον, το πολιτικό lockdown εφαρμόστηκε κατ’ αναλογία πρακτικών που ισχύουν σε ιατρικά εργαστήρια, με αμφίβολη όμως την επιστημολογική αξία της αναλογίας αυτής.

Ανακεφαλαιώνοντας: η επιστημολογική ανάλυση της κρίσης αναδεικνύει δύο σοβαρά προβλήματα στην επιστημονική θεμελίωση των μέτρων, τα οποία λαμβάνονται κατεξοχήν ως πολιτικές, κι όχι ως ιατρικές, αποφάσεις.

Το πρώτο, η παρουσία συμβούλων με ειδίκευση στη λοιμωξιολογία, όπως του κ. Τσιόδρα στην Ελλάδα, λειτουργεί καταλυτικά στην επικοινωνιακή προβολή των μέτρων αυτών, τα οποία, έτσι, ενδύονται με επιστημονικό κύρος, παρότι στην ουσία δεν υφίσταται, επί του παρόντος τουλάχιστον, μια ολοκληρωμένη επιστημονική τεκμηρίωση.

Δεύτερον, οι συνέπειες των μέτρων που δεν αφορούν μονάχα το υγειονομικό σκέλος της κρίσης, αλλά διευρύνονται στο σύνολο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής, προβληματίζουν ακόμα περισσότερο, καθώς η ιδιότητα του εκάστοτε ιατρικού συμβούλου, εξ ορισμού, δεν συνιστά επιστημολογική συνθήκη επέκτασής της ως εργαλείο πολιτικής σε τομείς εκτός του επιστημονικού του πεδίου.

Πληροφοριακά Στοιχεία

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 16 Απριλίου 2020