Τα γεγονότα του αγώνα της ΕΟΚΑ είναι πρόσφατα. Δεν είναι σαν το 1821. Αγωνιστές της ΕΟΚΑ ζουν και κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας.
Αν και η νεολαία της Κύπρου φαίνεται να τα αγνοεί όλο και περισσότερο, κάθε τόσο συμβαίνουν ορισμένα περιστατικά που μας θυμίζουν και πάλι τον αγώνα της νεολαίας του νησιού απέναντι στους κατακτητές του. Πριν χρόνια ο Σολωμός Σολωμού δολοφονήθηκε από γνωστά άτομα στα κατεχόμενα ενώ προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Κανένα ένταλμα σύλληψης δεν εφαρμόστηκε, ούτε κάποια δημόσια συγγνώμη ή λύπη εκφράστηκε από πλευράς Τουρκίας.
Πριν λίγες μέρες, ένας 16χρονος σε μια παρόμοια προσπάθεια, κατέβασε τη σημαία των κατακτητών από ένα σχολείο των κατεχομένων. Η ενέργεια δίχασε την κοινωνία της Κύπρου. Το ΑΚΕΛ ζήτησε τη διερεύνηση της «υπόθεσης». Η τουρκική πλευρά εξέδωσε ένταλμα εις βάρος του νεαρού και στο τέλος η οικογένεια του ζήτησε και συγνώμη από τους Τούρκους. Σίγουρα μετά από πιέσεις της Κυπριακής κυβέρνησης, αντί αυτή να του εγγυάται την ασφάλειά του, ακόμα και να τον επιβραβεύει. Κερατάδες και δαρμένοι τελικά για άλλη μια φορά από τους κατακτητές.
Και τι μεγάλη αντίθεση με την τουρκική πλευρά. Τουρκική κυβέρνηση και κοινωνία ενωμένοι υπερασπίζονται τους ανθρώπους τους και όλο διεκδικούν. Δε διαπραγματεύονται αλλά απαιτούν.
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλειοδοτούν σε εθνικισμό. Ουδείς τολμά να εκφέρει όχι εθνομηδενιστική αλλά ούτε καν περί διεθνούς δικαίου διαλλακτική άποψη. Θα ήθελα να θυμίσω άλλο ένα κυπριακό περιστατικό.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας N. Αναστασιάδης, απευθυνόμενος στο προσωπικό του 222ου Τάγματος Πεζικού του ΤΣ/2ου ΣΠ στην Ευρύχου στις 27 Δεκεμβρίου 2018, δήλωσε πως...«δεν είναι ο στόχος η Εθνική Φρουρά να μετατραπεί σε έναν Στρατό που θα είχε τη δυνατότητα ανατροπής των κατοχικών δεδομένων».
Σε ποια άλλη ημικατεχόμενη χώρα του κόσμου, θα γίνονταν αυτές οι δηλώσεις από τον πρόεδρό της και δε θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος. Μόνο σε μια Γραικυλική Δημοκρατία θα πέρναγε απαρατήρητο.
Έχει χαθεί φυσικά κάθε διάθεση για αγώνα (εκτός των πολυτελών ευρωπαϊκών ξενοδοχείων) και έχει αντικατασταθεί από το κυνήγι της υλικής ευδαιμονίας. Φταίνε οι πολίτες της Κύπρου για τις ηγεσίες που εκλέγουν (δημοκρατία έχουμε) αλλά φταίνε και οι ηγεσίες της Κύπρου που ενσυνείδητα καλλιεργούν αυτή την αδιάφορη και ηττοπαθή νοοτροπία στο λαό που τους εκλέγει. Η ενέργεια του 16χρονου ήταν η ευκαιρία να μας πείσουν για το αντίθετο και όχι οι ξύλινες δηλώσεις περί ηθικού και αξιόμαχου μετά από κάποια παρέλαση. Ως Έλληνας εθνικιστής, η Ένωση αποτελεί διακαή πόθο.
Τα δύο ελληνικά κράτη πρέπει να είναι ενωμένα. Δεν αρκεί να είναι οι Κύπριοι «ελεύθεροι». Πρέπει να είναι ενωμένοι με τον υπόλοιπο Ελληνισμό σε ένα μεγάλο κράτος. Να υποστηρίζονται και να προστατεύονται από το μητροπολιτικό κέντρο και να προσφέρουν το ειδικό βάρος του αβύθιστου αεροπλανοφόρου της Ανατολικής Μεσογείου στην Ελλάδα.
Κατανοώ ότι οι πολιτικάντηδες της νήσου προτιμούν να είναι άρχοντες στο δικό τους νησιωτικό βασίλειο, παρά να επιδιώκουν την Ένωση...Τι είδους «άρχοντες» θα είναι όμως, όταν η Κύπρος θα είναι προτεκτοράτο των Τούρκων;
Είναι αδιανόητο κυπριακός λαός και ηγεσία να διχάζονται γύρω από περιστατικά που έπρεπε να τους κάνουν υπερήφανους και που διατηρούν ζωντανό το πνεύμα της αντίστασης απέναντι στον κατακτητή. Να προτιμούν να κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους δολοφόνους αλλά να μη μπορούν να συγχωρέσουν ποτέ την κακοεκτελεσμένη έστω προσπάθεια Ένωσης του 74, γιατί υποτίθεται καταλύθηκε η «δημοκρατία». Είναι εξωφρενικό η ηγεσία του κράτους να επιθυμεί μια ξεδοντιασμένη και χωρίς ηθικό Εθνική Φρουρά και κανείς να μη μιλά...
Είναι τέλος απαράδεκτο οι κυπριακές ηγεσίες να συζητούν σχέδια τύπου Ανάν που μετατρέπουν τη Κύπρο σε προτεκτοράτο της Τουρκίας και ο λαός να μην αντιδρά....
