Αν ένας λαός οφείλει να γνωρίζει τι είναι η Δημοκρατία, είναι ο Ελληνικός, που τη δημιούργησε. Κι όμως πολλοί Έλληνες αγνοούν τι είναι η Δημοκρατία και αγνοούν ότι ο Κοινοβουλευτισμός είναι ένα Ολιγαρχικό σύστημα που δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία. Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Πολιτικά» αναφέρει: «δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’αιρετάς ολιγαρχικόν». Δηλαδή όπου οι άρχοντες είναι «αιρετοί» δηλαδή έχουν εκλεγεί με ψηφοφορία, εκεί το σύστημα είναι ολιγαρχικό. Το τι σημαίνει αυτό θα εξηγήσουμε στο παρόν κείμενο.
Από τότε που οι άνθρωποι ενώθηκαν σε πολιτειακά οργανωμένες κοινωνίες μέχρι σήμερα, το πρόβλημα της εξουσίας παραμένει το ίδιο...Ποιος θα αποφασίζει για τα κοινά; Ένας, λίγοι ή όλοι οι πολίτες; Η κάθε εποχή έλυσε το πρόβλημα αυτό διαφορετικά.
Από την απάντηση που έδωσε προέκυψαν τα τρία βασικά πολιτεύματα: Η μοναρχία, η ολιγαρχία και η δημοκρατία.
Ο Κοινοβουλευτισμός είναι ένα Ολιγαρχικό πολίτευμα που δημιουργήθηκε στην Αγγλία και έχει στόχο να παρακάμπτεται η βούληση του λαού, και όλες τις σημαντικές αποφάσεις να τις παίρνουν οι λίγοι. Όπως μάλιστα διαπιστώνει κανείς στις μέρες μας, αυτοί οι λίγοι που αποφασίζουν είναι «όλως τυχαίως» πάντα συνδεδεμένοι με διεθνίστικες ιδεολογίες και εργάζονται για τη διάλυση της εθνικής συνείδησης των λαών.
Στον Κοινοβουλευτισμό, καμία σημαντική απόφαση δεν παίρνεται από το λαό. Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι όπου υπάρχουν κόμματα και εκλογές το σύστημα είναι Ολιγαρχικό, ενώ όπου υπάρχουν λαϊκά δημοψηφίσματα το σύστημα είναι Δημοκρατικό.
Οι ψηφοφόροι σήμερα, προσπαθούν να βρουν λύση στα αδιέξοδα της κρίσης αγνοώντας πως όταν ψηφίζουν κόμματα στις εκλογές δεν παίρνουν καμία απολύτως απόφαση οι ίδιοι, αλλά μεταθέτουν τις αποφάσεις στους πολιτικούς, και πιο συγκεκριμένα σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα υποδούλωσης…! Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Πολιτικά» αναφέρει: «δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’αιρετάς ολιγαρχικόν». Δηλαδή όπου οι άρχοντες είναι «αιρετοί» δηλαδή έχουν εκλεγεί με ψηφοφορία, εκεί το σύστημα είναι ολιγαρχικό. Τι σημαίνει αυτό;
Στις δημοκρατικές πολιτείες όλες τις σημαντικές αποφάσεις τις έπαιρνε ο λαός με δημοψηφίσματα, και τα αξιώματα της πόλης τα έπαιρναν με κλήρωση πολίτες για μικρά χρονικά διαστήματα στα οποία ήταν υποχρεωμένοι από το νόμο να πράξουν ακριβώς αυτά που είχε αποφασίσει ο λαός χωρίς να έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν την απόφαση του λαού, η να πράξουν κάτι αντίθετο.
Ενώ όπου οι άρχοντες είναι «αιρετοί» τις αποφάσεις τις παίρνει πάντα η συνομοταξία των πολιτικών, και ποτέ ο λαός. Αυτό ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο που οφείλουν να αντιληφθούν όλοι: Ότι στη Δημοκρατία ο λαός αποφασίζει για τα θέματα τα ίδια και ποτέ δεν ψηφίζει κάποιους πολιτικούς να τον «εκπροσωπήσουν». Ενώ στην ολιγαρχία ο λαός δεν αποφασίζει ποτέ για τα θέματα, αλλά όλα τα θέματα τα αποφασίζει από μόνη της μια μικρή ομάδα ανθρώπων που «εκπροσωπούν» τον λαό και εξελέγησαν με τη διαδικασία των εκλογών.
Στην Ευρώπη έχει παρατηρηθεί ότι το 80% των αποφάσεων που παίρνονται στα κοινοβούλια των χωρών, είναι αντίθετες με τη βούληση της πλειοψηφίας. Το σημαντικό λοιπόν είναι ακριβώς το ποιος παίρνει τις αποφάσεις: Ο λαός η οι πολιτικοί (οι οποίοι πάντα συνδέονται με συμφέροντα και μεθοδεύσεις και πρακτικά, στις περισσότερες περιπτώσεις δρουν αντίθετα με τη βούληση του λαού που τους ψήφισε).
Μια έκφραση που αποδίδει σωστά τον Κοινοβουλευτισμό, είναι η έκφραση: «Ολιγαρχία Συναίνεσης» δηλαδή ότι ο λαός αποδέχεται να κυβερνάται από τους Ολίγους (πολιτικούς) στους οποίους την ημέρα των εκλογών εκχώρησε όλα τα πολιτικά του δικαιώματα και για 4-5 χρόνια ο λαός πλέον δεν έχει κανένα πολιτικό δικαίωμα. Ακόμα και αν οι πολιτικοί εξαπατήσουν το λαό σε όλες τις προεκλογικές πολιτικές τους δεσμεύσεις, ο λαός δεν έχει πλέον το δικαίωμα να καθαιρέσει τους απατεώνες πολιτικούς.
Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει Λαϊκή Κυριαρχία με την Συνταγματική εγκαθίδρυση της πραγματικής (Άμεσης) Δημοκρατίας. Η Ελβετία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει δημοκρατικό σύνταγμα όπου ο λαός αποφασίζει τα σημαντικά θέματα με δημοψηφίσματα. Ταυτόχρονα, για τα μικρότερης σημασίας θέματα αποφασίζει το κοινοβούλιο. Το ποια θέματα είναι σημαντικά ώστε να τα αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα κρίνεται από τη συλλογή υπογραφών που οφείλει να κάνει κανείς μέσε σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ορισμένων εβδομάδων, ώστε να μπορέσει να φέρει σε δημοψήφισμα το θέμα που θέλει να προτείνει. Το δημοκρατικό Σύνταγμα της Ελβετίας το εισηγήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας ως υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ο κοινοβουλευτισμός κατάφερε να δώσει την κυβέρνηση του Έθνους σε μια διεθνιστική μειοψηφία ανθελλήνων. Έχει καταστεί λοιπόν σαφές σήμερα με ακόμη πιο εμφατικό τρόπο ότι μόνο με την (Άμεση) Δημοκρατία κυβερνάει η βούληση του λαού και όλες οι αποφάσεις είναι σύμφωνες με την πραγματική βούληση του Έθνους.
Αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, θα παρατηρήσουμε ότι και η Αρχαία Σπάρτη, και η Αρχαία Αθήνα είχαν (Άμεση) Δημοκρατία. Στη Σπάρτη τις σημαντικότερες αποφάσεις τις έπαιρνε η Απέλλα (Συνέλευση του λαού) και στην Αθήνα τις σημαντικότερες αποφάσεις τις έπαιρνε η Εκκλησία του Δήμου (Συνέλευση του λαού). Στη Σπάρτη, η παρουσία των δύο βασιλέων και των πέντε εφόρων είχαν περισσότερο τιμητικό χαρακτήρα. Την ουσιαστική διοίκηση είχε ο λαός με τις αποφάσεις της Απέλλας.
Η νέα τάξη πραγμάτων έντεχνα μετονόμασε τον Κοινοβουλευτισμό σε «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» και την Δημοκρατία τη μετονόμασε σε «Άμεση Δημοκρατία». Με αυτό τον ελιγμό, ελάχιστοι καταλαβαίνουν ότι ο Κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία. Νομίζουν ότι υπάρχουν πολλά είδη Δημοκρατίας, ένα από τα οποία είναι και ο Κοινοβουλευτισμός.
Αν σήμερα η Ελλάδα είχε πραγματική Δημοκρατία δεν θα βλέπαμε αυτή την βροχή ανθελληνικών αποφάσεων που τείνουν στη βιολογική εξάλειψη του έθνους μας, και στην υποταγή του σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Και όμως οι περισσότεροι Έλληνες δυστυχώς θεωρούν ακόμα και σήμερα λόγω άγνοιας ότι ο Κοινοβουλευτισμός είναι ένα ελληνικό και δημοκρατικό σύστημα που βασίζεται στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Δύο σημαντικές παράμετροι της πραγματικής Δημοκρατίας είναι η Ανακλητότητα και η Κλήρωση.
Ανακλητότητα σημαίνει ότι όταν οποιοσδήποτε έχει τοποθετηθεί από ένα έθνος σε κάποιο τομέα ευθύνης, αν δεν πράττει αυτά ακριβώς για τα οποία έχει οριστεί, απομακρύνεται από τον συγκεκριμένο τομέα ευθύνης. Στον Κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχει αυτή η διαδικασία. Όσες απατεωνιές ή αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων και αν κάνει ένας πολιτικός του κοινοβουλευτικού συστήματος, δεν απομακρύνεται σχεδόν ποτέ, γιατί τον στηρίζει το ίδιο το σάπιο ολιγαρχικό σύστημα...!
Η Κλήρωση είναι η διαδικασία με την οποία επιλέγονται για μικρά χρονικά διαστήματα οι υπεύθυνοι των τομέων διοίκησης.
Στο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς στη Στοά του Αττάλου στην Αθήνα υπάρχει η Κληρωτίς (Κληρωτήριον) όπου επιλέγονταν τυχαία οι Αθηναίοι πολίτες που θα υπηρετούσαν σε διάφορα δημόσια αξιώματα της πόλης της Αθήνας. Στην Αρχαία Ελλάδα, κάποιος που κληρωνόταν για παράδειγμα να είναι υπεύθυνος για την οικονομική διαχείριση της συντήρησης των πλοίων, αφού κληρωνόταν για τη θέση αυτή, την αναλάμβανε για ένα μικρό χρονικό διάστημα 2 μηνών το οποίο άρχιζε ένα χρόνο μετά την κλήρωση, στον οποίο χρόνο ήταν υποχρεωμένος να συνεργάζεται με τους κληρωθέντες προκατόχους του ώστε να «μάθει τα μυστικά» του συγκεκριμένου τομέα, ώστε σε συνεργασία και με τους άλλους να εκτελέσουν σωστά αυτά για τα οποία είχε αποφασίσει ήδη ο δήμος. Δεν είχαν δικαίωμα δηλαδή να πάρουν δικές τους αποφάσεις, παρά μόνο να εκτελέσουν σωστά αυτά τα οποία είχε ψηφίσει στα δημοψηφίσματα και άρα αποφασίσει ο δήμος. Η εφαρμογή της Κλήρωσης σήμερα θα μπορούσε να γίνει όχι μόνο για τομείς ευθύνης διεκπεραίωσης σε Πανελλήνιο επίπεδο, αλλά και στο συνδικαλισμό, στα πανεπιστήμια κλπ που έχουν δηλητηριαστεί από την κομματοκρατία.
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Η πρόταση για το σήμερα είναι να αποκτήσει η Ελλάδα ένα πολιτειακό δημοκρατικό σύστημα παρόμοιο με της Ελβετίας. Να έχουμε δηλαδή Πραγματική (Άμεση) Δημοκρατία με δημοψηφίσματα του λαού για όλα τα πολύ σημαντικά θέματα (κατόπιν συλλογής υπογραφών, μέσα σε καθορισμένο χρονικό διάστημα εβδομάδων, για τον καθορισμό των πραγματικά σημαντικών θεμάτων) και ταυτόχρονα να υπάρχει και η Βουλή με τους εκλεγμένους βουλευτές, που θα αποφασίζει για όλα τα μικρότερης σημασίας θέματα. Τα θέματα που θα κρίνονται ως σημαντικότερα λόγω της συλλογής πολλών υπογραφών θα τίθενται σε δημοψήφισμα του λαού σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, και κατ’ εξοχήν θα επιδιώκεται να συμπέφτουν με εκλογές Εθνικές, Δημοτικές, Ευρωεκλογές, ώστε να στήνονται διπλές κάλπες (μία για τα ερωτήματα των Δημοψηφισμάτων και μία για τις συγκεκριμένες εκλογές: Εθνικές, Δημοτικές, Ευρωεκλογές). Έτσι, καθώς η διενέργεια των δημοψηφισμάτων θα γίνεται ταυτόχρονα με τις άλλες εκλογές, θα έχει ελάχιστο κόστος για το κράτος.
Τα δευτερεύοντα θέματα, εκτός από τη Βουλή, μπορούν να ψηφίζονται από Κληρωτά σώματα 1.000 ή 2.000 πολιτών για παράδειγμα που θα μπορούσαν να κληρώνονται για μικρά χρονικά διαστήματα, π.χ. για ένα τετράμηνο ή ένα χρόνο. Η ψήφος των κληρωτών αυτών πολιτών είναι απολύτως ενδεικτική για την βούληση όλης της κοινωνίας. Είναι ενδεικτικό ότι οι εταιρείες δημοσκοπήσεων όταν κάνουν έρευνες, συνήθως ερωτούν γύρω στα 1.000 άτομα. Επομένως τα κληρωτά σώματα 1.000 ή 2.000 ή και περισσότερων πολιτών θα αποδίδουν ακριβώς τη βούληση του λαού και μπορούν να αντικαταστήσουν τις περισσότερες από τις δραστρηριότητες της Βουλής. Έτσι ο ρόλος της Βουλής θα είναι ελάχιστος, και το πάνω χέρι θα το έχει πάντα ο Λαός είτε με τα Δημοψηφίσματα, είτε με τις ψηφοφορίες των Κληρωτών σωμάτων του λαού.